Παρότι ὁ λεγόμενος τροχὸς τῆς ὀκταηχίας εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ πλέον γνωστὰ ἐποπτικὰ σχήματα διδασκαλίας τῆς θεωρίας τῆς ψαλτικῆς τέχνης, ἔλειπε μέχρι τώρα μιὰ εἰδικὴ γιὰ τὸ συγκεκριμένο θέμα μελέτη. Τὸ οὐσιαστικὸ αὐτὸ βιβλιογραφικὸ κενὸ ἔρχεται νὰ καλύψει ἡ παρούσα μελέτη· ἐπιχειρῶ ἐδῶ (μὲ φιλοσοφική, μᾶλλον, διάθεση) μιὰν εὐρύτερη ἀναφορὰ στὴν ἱστορία, στὸ συμβολικὸ ὑπόβαθρο καὶ ἰδιαίτερα στὴ «φιλοσοφία» καὶ στὸ λανθάνον νόημα τοῦ συγκεκριμένου σχήματος, μὲ ἀναγωγὴ στὶς πρακτικές του διαστάσεις γιὰ τὴν ἐκμάθηση τῆς θεωρίας καὶ τὴν ἐνεργοποίηση τῆς ἀσματικῆς πράξης τῆς ψαλτικῆς τέχνης. Αὐτὴ ἡ ἀπολύτως ἐνδιαφέρουσα καὶ πρωτότυπη προσέγγιση ὑποστηρίζεται ἐνδεικτικὰ (πέρα τῆς σχετικῆς βιβλιογραφίας) καὶ μὲ ἐποπτικὰ πανομοιότυπα ἀπεικονίσεων τοῦ τροχοῦ, εἰλημμένα ἀπὸ τὴ σχετικὴ χειρόγραφη (κυρίως) καὶ ἔντυπη (δευτερευόντως) παράδοση.
