Μιὰ ἐνδιαφέρουσα «διαλεκτικὴ» μεταξὺ τῶν φυσιογνωμιῶν τοῦ ψάλτη καὶ τοῦ μελοποιοῦ παρουσιάζεται στὸ παρὸν κείμενο. Πρόκειται γιὰ δύο διαφορετικὰ πρόσωπα ἢ –οὐσιαστικά– γιὰ μία φυσιογνωμία, αὐτὴ ποὺ περιγράφεται σὲ παλαιότερα θεωρητικὰ ὡς «ὁ τέλειος διδάσκαλος τῆς ψαλτικῆς τέχνης»; Γύρω ἀπὸ τὸ συγκεκριμένο ἐρώτημα περιστρέφεται ἡ ἀνάπτυξη τοῦ παρόντος κειμένου, μὲ χειραγωγὸ κυρίως τὸν θεωρητικό της ψαλτικῆς Χρύσανθο τὸν ἐκ Μαδύτων (ἀλλὰ καὶ τοὺς Γαβριὴλ ἱερομόναχο καὶ Μανουὴλ Χρυσάφη). Μὲ βάση τὸ παραπάνω ἐρώτημα ἐκτίθενται ἐδῶ τόσο οἱ βασικὲς ἀρετὲς τοῦ ψάλτη καὶ τοῦ μελοποιοῦ, ὅσο καὶ οἱ κύριοι κανόνες (ἀλλὰ καὶ οἱ εἰδικὲς τεχνικές) τῆς ψαλτικῆς μελοποιίας, στοιχεῖα ποὺ ὄχι μόνον παρουσιάζονται θεωρητικὰ ἀλλὰ καὶ τεκμηριώνονται πρακτικά, μὲ προσαγωγὴ συγκεκριμένων μουσικῶν παραδειγμάτων ποὺ παρουσιάζονται ἐδῶ, παράλληλα, κατὰ τὴν συνοπτικὴ καὶ τὴν ἀναλυτικὴ ἐκδοχὴ παρασήμανσής τους.
