Εἶναι δυνατὸν τὸ παρελθὸν νὰ ἀποτελέσει δημιουργικὴ ἀφετηρία γιὰ τὸ μέλλον τῆς βυζαντινῆς μουσικῆς; Αὐτὸ τὸ ἐνδιαφέρον ἐρώτημα μὲ ἀπασχολεῖ στὸ παρὸν μελέτημα, ὅπου καταθέτω τοὺς προσωπικούς μου «ὁραματισμοὺς» (στηριγμένους στὴν καλὴ γνώση τῆς μέχρι τώρα σχετικῆς προϊστορίας τοῦ θέματος) γιὰ τὸ μέλλον τῆς βυζαντινῆς μουσικῆς. Ζητήματα ὅπως ἡ ἔρευνα, ἡ διδασκαλία, ἡ διάδοση καὶ ἡ προβολή, ἀλλὰ καὶ ὁ ἦχος τῆς βυζαντινῆς μουσικῆς ἀπασχολοῦν τὴ δημιουργικὴ «φαντασία» μου, καὶ οἱ προτεινόμενες λύσεις δὲν φαντάζουν ἀκατόρθωτες. Ἰδιαίτερα ὑπογραμμίζεται ἡ καταληκτικὴ ἀναφορὰ στὴν εὐκταία ἐπιδίωξη τῆς «ἑνότητας» (καὶ ὄχι τῆς διάστασης)· ἴσως, τελικά, πρόκειται γιὰ τὴ «λέξη κλειδὶ» ποὺ εἶναι δυνατὸν νὰ ἐξασφαλίσει τὴ συνέχεια (: τὸ μέλλον) στὸν χῶρο τῆς βυζαντινῆς μουσικῆς.

Μερικὴ δημοσίευση στὴν ἐφημερίδα Ἱεροψαλτικὰ Νέα. Διμηνιαῖο ὄργανο τοῦ Πανελληνίου Συνδέσμου Ἱεροψαλτῶν «Ρωμανὸς ὁ μελῳδὸς καὶ Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός», ἔτος ΜΔ΄, ἀρ. φύλλου 338, Μάιος-Ἰούνιος 2007, σ. 3/ ἀρ. φύλλου 340, Σεπτέμβριος-Ὀκτώβριος 2007, σ. 3