Στὴν παροῦσα ἀνακοίνωση -τὸ πλῆρες κείμενο τῆς ὁποίας, διευρυμένο καὶ ἀναλυτικὰ ὑπομνηματισμένο, ἔχει δημοσιευθεῖ ὡς αὐτοτελὲς βιβλίο- ἐξιχνιάζεται σφαιρικὰ ἡ οὐσία καὶ ἰδιαιτερότητα τοῦ ὑμνογραφικοῦ ἔργου τοῦ ἁγίου Νεκταρίου, καθὼς καὶ ἡ μουσικὴ κατὰ τὴν ὁποία ἐψάλλοντο τὰ ὑμνογραφήματά του, βάσει πρωτότυπων μαρτυριῶν ἀπὸ τὰ ἴδια τὰ ποιητικὰ πονήματα τοῦ ἁγίου (κατὰ τὴν ἐκδεδομένη καὶ χειρόγραφη μορφή τους), τὶς πρὸς τὶς μοναχὲς τῆς Αἴγινας κατηχητικές του ἐπιστολὲς καὶ τὴν ὑφιστάμενη σχετικὴ ἐπὶ τοῦ προκειμένου βιβλιογραφία.

Σὲ ἰδιαίτερο Ἐπίμετρο καταχωρίζεται ἱστορικομουσικολογικὴ ἀνάλυση ἑπτὰ μελουργημάτων τοῦ ἁγίου Νεκταρίου, τῶν ὁποίων καὶ δημοσιεύονται σχετικὲς μουσικὲς καταγραφές, τόσο παλαιότερες (ἀπὸ τὸν Κ.Ἀ.Ψάχο) ὅσο καὶ σύγχρονες (ἀπὸ τὸν ὑποφαινόμενο). Τὸ κείμενο τοῦ ἐν λόγῳ ἐπιμέτρου ἀποτελεῖ προεισαγωγικὸ σχολιασμὸ στὴν -κατὰ τὸ τέλος τοῦ ἀνωτέρω συνεδρίου- ἀπόδοση τῶν μνημονευθέντων ἑπτὰ μελουργημάτων τοῦ ἁγίου Νεκταρίου ἀπὸ χορὸ φοιτητῶν καὶ φοιτητριῶν τοῦ Τμήματος Μουσικῶν Σπουδῶν τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, ὑπὸ τὴ διεύθυνση τοῦ ὑποφαινόμενου.

https://www.mixcloud.com/achilleas-chaldaiakis/ωδές-αγίου-νεκταρίου/

  • Βραχεῖα περίληψη τῆς παρούσας ἀνακοίνωσης -ὅπως καὶ τῶν λοιπῶν ἀνακοινώσεων τοῦ ἐν λόγῳ συνεδρίου- καταχωρίσθηκε στὸ Ἐγκόλπιον Ἡμερολόγιον τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ὕδρας, Σπετσῶν καὶ Αἰγίνης-Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Νεκταρίου Αἰγίνης τοῦ ἔτους 1998, σσ. 66-67.
  • Ἰωάννου Γ. Χατζηουρανίου, “Διορθόδοξο Θεολογικὸ Ἐπιστημονικὸ Συνέδριο ‘ Ἅγιος Νεκτάριος· ὁ πνευματικός, ὁ μοναστικός, ὁ ἐκκλησιαστικὸς ἡγέτης’ “, Θεολογία ΞΗ’ (1997), σσ. 372-387· καὶ ἀνάτυπο, Ἀθῆναι 1997, σσ. 24:

“…Τὸ Συνέδριο ἀπασχόλησε ἀκόμη ἡ μουσικὴ καὶ ποιητικὴ προσφορὰ τοῦ ἁγ. Νεκταρίου στὴν Ἐκκλησία καὶ ἰδιαίτερα ἡ προσπάθειά του γιὰ διατήρηση καὶ διάδοση τῆς ἐκκλησιαστικῆς μουσικῆς παραδόσεως. Πρὸς τὴν κατεύθυνση αὐτὴ ὁδήγησε τοὺς συνέδρους ὁ θεολόγος κ. Ἀχιλλέας Χαλδαιάκης, ἐπιστημονικὸς συνεργάτης τοῦ Παν/μίου Ἀθηνῶν, μὲ τὴ διαπραγμάτευση τοῦ θέματος: “Ἡ ἀγάπη τοῦ Ἁγ. Νεκταρίου διὰ τὴν Μουσικὴν καὶ τὴν Ποίησιν”. Ὁ εἰσηγητὴς χαρακτήρισε τὸν Ἐπίσκοπο Πενταπόλεως “ὑμναγωγὸ” καὶ ὄχι “ὑμνογράφο”. Πολλὲς φορὲς ἔγραφε ὕμνους μὲ ἀλλαγὴ τοῦ εἴδους καὶ τοῦ ὕφους ποὺ εἶχαν καθιερωθεῖ ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστικὴ παράδοση. Ἀκόμη, ὁ ἅγ. Νεκτάριος σκόπευε νὰ ἱκανοποιήσει πνευματικὰ τοὺς πιστούς, ἀλλὰ καὶ νὰ συνεγείρει τὶς ράθυμες ψυχὲς τῶν χριστιανῶν. Μὲ τὴν ποίηση ἱκανοποιοῦσε τὸ θρησκευτικό του συναίσθημα καὶ ὑμνοῦσε τὸ Θεό. Τὸ 1905 συμμετέχει ὁ Πενταπόλεως Νεκτάριος σὲ μουσικὴ ἐπιτροπὴ μαζὶ μὲ τὸν Μητροπολίτη Ἀθηνῶν Θεόκλητο καὶ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Ζακύνθου Διονύσιο. Σκοπὸς τῆς Ἐπιτροπῆς, ὅπως ὁ ἴδιος γράφει, ἦταν “ἡ διατήρησις τοῦ ὀρθῶς ψάλλειν ἐν τῇ ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ”. Ἀκολούθησε μουσικὸ πρόγραμμα στὸ ὁποῖο ἐκτελέστηκαν ποιήματα-ὕμνοι τοῦ Ἁγίου ἀπὸ τὴν χορῳδία τοῦ Τμήματος Μουσικῶν Σπουδῶν τοῦ Παν/μίου Ἀθηνῶν ὑπὸ τὴν διεύθυνση τοῦ κ. Ἀχιλλέα Χαλδαιάκη…”